Mobile Version
พระธรรมทายาททุกรูปสามารถที่จะบวชสร้างบารมีตามติดมหาปูชนียาจารย์ไปได้ตลอดรอดฝั่ง
อานิสงส์ข้อที่ 2 .ด้วยอานิสงส์แห่งบุญที่ลูกๆ พระธรรมทายาททุกรูปได้ตั้งใจถือธุดงควัตร และออกเดินธุดงค์ด้วยเท้าเปล่าด้วยจิตที่มุ่งมั่นและเต็มเปี่ยมไปด้วยมโนปณิธานที่จะฟื้นฟูพระพุทธศาสนา และสถาปนาเส้นทางมหาปูชนียาจารย์อย่างเอาชีวิตเป็นเดิมพัน ด้วยผลแห่งบุญนี้จะส่งผลทำให้ลูกๆ พระธรรมทายาททุกรูปสามารถที่จะบวชสร้างบารมีตามติดมหาปูชนียาจารย์ไปได้ตลอดรอดฝั่ง โดยที่ตัวลูกจะไม่พบเจอกับสิ่งที่เป็นข้าศึกต่อการกุศลและพรหมจรรย์เลยทุกภพทุกชาติตราบกระทั่งถึงที่สุดแห่งธรรม
หากในภพชาติปัจจุบันบางรูปต้องประสบกับปัญหาที่มาขัดขวางการบวชอันเป็นผลมาจากวิบากกรรมเก่า
และถ้านี้ลูกๆ บางรูปต้องประสบกับปัญหาหรืออุปสรรคที่มาขัดขวางการบวชสร้างบารมีในเพศสมณะนี้จนเป็นผลทำให้ ตัวลูกรู้สึกร้อนอกร้อนใจและเกือบจะหลุดจากการสร้างบารมีกับหมู่คณะไป อันเป็นผลมาจากวิบากกรรมเก่าในอดีตชาติที่ตัวลูกได้เคยไปทำผิดทำพลาดเอาไว้ได้ช่องตามมาส่งผล เช่น ในอดีตตัวลูกได้เคยพลาดพลั้งไปพูดจาบั่นทอนกำลังใจ หรือเคยเข้าใจผิดและเผลอไปพูดใส่ความเพื่อนสหธรรมิกจนเป็นผลทำให้ เพื่อนสหธรรมิกหมดกำลังใจในการสร้างบารมีและหลุดจากหมู่คณะไปเป็นต้น
ผลแห่งบุญจะไปช่วยตัดรอนวิบากกรรมต่างๆ ที่ทำให้ต้องประสบพบเจอกับอุปสรรคในการบวชให้บรรเทาเบาบางเจือจางลงไปได้
แต่ด้วยผลแห่งบุญที่ลูกๆ ได้ตั้งใจสมาทานรักษาธุดงควัตรและออกเดินธุดงค์ด้วยเท้าเปล่า ด้วยจิตที่เลื่อมใสศรัทธาในพระรัตนตรัย เพื่อฟื้นฟูพระพุทธศาสนาวิชชาธรรมกาย และสถาปนาเส้นทางมหาปูชนียาจารย์อย่างเอาชีวิตเป็นเดิมพันนี้เอง ก็จะไปดึงดูดเอาบุญเก่าที่ลูกๆ ได้เคยสั่งสมเอาไว้ในอดีตให้มาได้ช่องรวมกันส่งผลในภพชาติปัจจุบันซึ่งผลแห่งบุญดังกล่าวก็จะไปช่วยตัดรอนวิบากกรรมต่างๆ ที่ทำให้ตัวลูกต้องประสบพบเจอกับอุปสรรคในการบวชสร้างบารมีให้บรรเทาเบาบางเจือจางลงไปได้ คือจากหนักก็จะเป็นเบา จากเบาก็จะหาย จากร้ายก็จะกลายเป็นดีนั่นเอง เรียกได้ว่า ไม่ว่าจะเกิดอุปสรรคใดๆ ที่เป็นข้าศึกต่อการกุศลและพรหมจรรย์ที่จะมาขัดขวางการบวชสร้างบารมีของลูกๆ พระธรรมทายาท ด้วยผลแห่งบุญดังกล่าวก็จะไปช่วยตัดรอนและทำให้ลูกๆ สามารถที่จะฟันฝ่าและผ่านพ้นอุปสรรคต่างๆ เหล่านั้นไปได้อย่างเป็นอัศจรรย์
ผังในการบวชสร้างบารมีกับหมู่คณะจะยิ่งหนาแน่นมากขึ้น
ยิ่งลูกๆ พระธรรมทายาทตั้งใจเอาบุญจากการรักษาธุดงควัตรและออกเดินธุดงค์บนเส้นทางมหาปูชนียาจารย์นี้มากเท่าไหร่ ผลแห่งบุญดังกล่าวก็จะยิ่งสนับสนุนและส่งเสริมให้ตัวลูก (ในภพชาติปัจจุบัน) ได้บวชสร้างบารมีกับมหาปูชนียาจารย์ไปได้ตลอดรอดฝั่งตราบกระทั่งหมดอายุขัยอีกทั้ง ผังในการบวชสร้างบารมีกับหมู่คณะของตัวลูกก็จะยิ่งหนาแน่นมากขึ้น มากขึ้น แล้วก็มากขึ้นไปอีกด้วย
ด้วยผลแห่งบุญนี้จะส่งผลทำให้ตัวลูกได้เวียนว่ายตายเกิดสร้างบารมีอยู่ในสุคติภูมิแต่เพียงเท่านั้น
และที่น่าอัศจรรย์ใจยิ่งไปกว่านั้น ก็คือ ด้วยผลแห่งบุญนี้จะส่งผลทำให้ตัวลูกได้เวียนว่ายตายเกิดสร้างบารมีอยู่ในสุคติภูมิแต่เพียงเท่านั้น ซึ่งได้แก่มนุษยโลกและเทวโลกนั่นเอง ซึ่งก็จะเป็นผลทำให้ลูกๆ ได้เกิดมาสร้างบารมีและดำเนินรอยตามปฏิปทาของมหาปูชนียาจารย์แบบตามติดและติดตามทั้งในเทวโลกและมนุษย์โลกไปทุกภพทุกชาตินั่นเอง
ด้วยผลแห่งบุญนี้จะเป็นเกราะแก้วปกป้องคุ้มครองให้ตัวลูกสามารถดำเนินชีวิตอยู่ได้ด้วยความไม่ประมาท
ยิ่งไปกว่านั้นด้วยผลแห่งบุญนี้จะเป็นเกราะแก้วปกป้องคุ้มครองให้ตัวลูกสามารถดำเนินชีวิตอยู่ได้ด้วยความไม่ประมาท คือตัวลูกจะรักบุญและสอนตัวเองได้ เมื่อเป็นเช่นนี้จิตใจของตัวลูกก็จะมีแต่กุศลธรรมคอยหล่อเลี้ยงและรักษาอยู่ตลอดเวลาซึ่งจะเป็นผลทำให้ลูกๆ จะมีแต่ความมุ่งมั่นแน่วแน่ในการสั่งสมบุญสร้างบารมีอย่างเอาชีวิตเป็นเดิมพันและลูกๆ จะไม่หลงผิดไปสร้างวิบากกรรมใหม่จนเป็นเหตุทำให้ตัวลูกต้องหลุดจากการสร้างบารมีกับหมู่คณะไปอีกเลย
ผังแห่งการบวชสร้างบารมีกับมหาปูชนียาจารย์และหมู่คณะให้หนาแน่นยิ่งๆ ขึ้นไปทุกภพทุกชาติ
ไม่ใช่เพียงเท่านั้น ด้วยผลแห่งบุญนี้ยังจะส่งผลทำให้ลูกๆ เกิดแรงบันดาลใจอันยิ่งใหญ่ในการออกบวชและทำผังแห่งการบวชสร้างบารมีกับมหาปูชนียาจารย์และหมู่คณะให้หนาแน่นยิ่งๆ ขึ้นไปทุกภพทุกชาติตราบกระทั่งถึงที่สุดแห่งธรรม
“พระเตมีย์โพธิสัตว์” บุคคลที่สามารถสอนตัวเองได้จากความผิดพลาดในอดีต
ซึ่งเรื่องราวเกี่ยวกับบุคคลที่สามารถสอนตัวเองได้จากความผิดพลาดในอดีต แล้วก็ตัดสินใจออกบวชนั้นก็ไม่ได้เป็นเรื่องราวที่แปลกใหม่หรือเป็นเรื่องราวที่กล่าวเกินจริงแต่อย่างใดเพราะเรื่องราวดังกล่าวก็มีปรากฏให้เห็นเป็นตัวอย่างอย่างชัดเจนอยู่ในพระไตรปิฎกดังเช่นเรื่องราวของ “พระเตมีย์โพธิสัตว์” ซึ่งท่านมีบุญสอนตนเองได้และสามารถมองเห็นถึงทุกข์โทษภัยของการอยู่ครองความเป็นใหญ่ในทางโลกได้ตั้งแต่ตัวท่านยังแบเบาะ
“พระเจ้ากาสิกะราช” กำลังสวมกอดและหยอกเย้าเล่นกับพระโอรส
เรื่องก็มีอยู่ว่า ในพระชาติที่พระบรมโพธิสัตว์ได้จุติมาบังเกิดเป็น “พระเตมีย์โพธิสัตว์” เพื่อสร้างบารมีในโลกมนุษย์อยู่มาวันหนึ่ง ในระหว่างที่พระราชบิดา ซึ่งมีพระนามว่า “พระเจ้ากาสิกะราช” กำลังสวมกอดและหยอกเย้าเล่นกับพระโอรส หรือพระเตมีย์โพธิสัตว์ซึ่งในขณะนั้นทรงประสูติได้ 1 เดือน ที่กำลังประทับบนพระเพลาของพระองค์อยู่นั้น
ราชบุรุษก็ได้คุมตัวโจร 4 คนมาเข้าเฝ้าในท้องพระโรงเพื่อให้พระราชาทรงพิพากษา
ทันใดนั้นเองราชบุรุษก็ได้คุมตัวโจร 4 คนมาเข้าเฝ้าในท้องพระโรงเพื่อให้พระราชาทรงพิพากษาโทษ เมื่อพระราชาจะต้องเปลี่ยนบทบาทจากคุณพ่อของลูกน้อย มาเป็นพ่อเมืองที่ทรงความยุติธรรม เพื่อจะตัดสินคดีความของพวกโจรเหล่านี้ บรรยากาศในท้องพระโรงจึงเริ่มแลดูจริงจัง ครุกรุ่นขึ้นมาในทันที
โดยเฉพาะในระหว่างที่พระราชากำลังทรงตัดสินคดีความ พระองค์ก็ได้ทรงใช้วาจาเฉียบขาดรุนแรงในการตัดสินโทษของพวกโจรทั้ง 4 คน โดยโจรคนแรกได้ถูกตัดสินให้เอาหวายหนามมาเฆี่ยนตีหนึ่งพันครั้ง ส่วนโจรคนที่ 2 ก็ถูกสั่งให้เอาไปใส่ตรวนเข้าเรือนจำ สำหรับโจรคนที่ 3 พระราชาก็ทรงรับสั่งให้ราชบุรุษเอาตัวโจรไปทรมานด้วยการเอาหอกทิ่มแทงตามร่างกายของโจรผู้นั้นส่วนโจรคนสุดท้ายก็ถูกสั่งให้เอาไปเสียบหลาวติดประจาน เพื่อไม่ให้ใครเอาเป็นเยี่ยงอย่าง
พระราชกุมารทรงได้ยินการตัดสินคดีความจึงทรงดำริว่าพระราชบิดาของเรานี้ทำกรรมหนักเสียแล้วพระองค์ต้องไปเสวยทุกข์อย่างแสนสาหัสอยู่ในอบายภูมิ
ทันทีที่พระราชกุมาร ซึ่งในขณะนั้นทรงประสูติได้ 1 เดือน หรือมีอายุแค่เพียง 1 เดือน ทรงได้ยินการตัดสินคดีความของพระราชบิดาเช่นนั้น พระราชกุมารจึงทรงดำริหรือคิดว่า “โอ้ พระราชบิดาของเรา ได้ใช้อำนาจแห่งความเป็นใหญ่นี้ทำกรรมหนักเสียแล้ว เพราะการตัดสินคดีความเช่นนี้ จะทำให้พระองค์ต้องไปเสวยทุกข์อย่างแสนสาหัสอยู่ในอบายภูมิ” เมื่อเป็นเช่นนี้ พระราชกุมารจึงทรงรู้สึกสลดหดหู่พระทัยเป็นอย่างมาก ซึ่งการที่พระกุมารโพธิสัตว์ ที่มีอายุแค่เพียง 1 เดือน ได้มีความคิดที่สอนตัวเองได้เช่นนี้ก็ไม่ได้เป็นเรื่องที่จำกัดหรือผูกขาดเฉพาะพระโพธิสัตว์แต่อย่างไร เพราะเรื่องราวของเด็กทารกที่เกิดได้เพียงไม่กี่วันแล้วมีความคิดที่สอนตัวเองได้เช่นนี้ ก็มีปรากฏอยู่ในพระไตรปิฎกเช่นกัน
ทารกคนหนึ่งเป็นพระราชโอรสของพระเจ้าปเสนทิโกศลส่วนทารกอีกคนหนึ่งเป็นบุตรของนางสนมกำนัล
เรื่องก็มีอยู่ว่าในสมัยพุทธกาลที่ผ่านมา ได้มีเด็กทารกแบเบาะอยู่ 2 คนทารกคนหนึ่งเป็นพระราชโอรสของพระเจ้าปเสนทิโกศล ส่วนทารกอีกคนหนึ่งเป็นบุตรของนางสนมกำนัลผู้รับใช้ใกล้ชิดพระอัครมเหสีของพระราชา ซึ่งทารกทั้งสองคนนี้เป็นผู้ที่เกิดในวันเดียวกัน เดือนเดียวกัน ปีเดียวกัน อีกทั้งในอดีตชาติของเด็กทารกทั้ง 2 คนนี้ยังได้เคยออกบวชเป็นพระภิกษุและเป็นเพื่อนสหธรรมิกกันในสมัยของพระกัสสปะสัมมาสัมพุทธเจ้าอีกด้วย อยู่มาวันหนึ่งหลังจากที่กุมาร ทั้ง 2 เกิดได้เพียงไม่กี่วัน พี่เลี้ยงนางนมก็ได้นำกุมารทั้งสองมาวางบนที่นอนที่อยู่ใกล้ๆ กัน เพื่อรอรับการตั้งชื่อจากพระราชา แต่ด้วยความที่กุมารทั้ง 2 มีฐานันดรที่ไม่เท่ากัน ด้วยเหตุนี้จึงทำให้ขนาดและความประณีตของที่นอนนั้นไม่เหมือนกันอย่างสิ้นเชิง
พระกุมารได้มาบังเกิดเป็นลูกกษัตริย์ด้วยบุญบารมีที่ตัวท่านได้เคยสั่งสมมาในสมัยที่ตัวท่านได้บวชเป็นพระซึ่งตัวท่านจะรักในการให้ทานเป็นอย่างมาก
โดยพระกุมารจะบรรทมอยู่บนที่บรรทมอันหรูหราและหนานุ่มภายใต้เศวตฉัตรยิ่งใหญ่ส่วนทารกอีกคนหนึ่ง จะนอนอยู่บนที่นอนธรรมดาๆ เมื่อพระกุมาร ได้เห็นถึงความแตกต่างเช่นนั้น พระกุมารจึงทรงดำรินึกถึงบุพกรรมที่ทำให้ตัวท่านได้มาบังเกิดเป็นลูกกษัตริย์ที่มีฐานะอันสูงส่ง และด้วยบุญบารมีที่ถึงพร้อมของพระกุมาร จึงส่งผลทำให้พระกุมารสามารถระลึกชาติได้ว่า การที่ตัวท่านได้มาบังเกิดเป็นลูกกษัตริย์ได้เช่นนี้ ทั้งนี้ก็เป็นเพราะผลแห่งทานที่ตัวท่านได้เคยสั่งสมมาในสมัยที่ตัวท่านได้บวชเป็นพระซึ่งตัวท่าน จะรักในการให้ทานเป็นอย่างมากโดยท่านจะแบ่งปันลาภสักการะที่ได้มาให้แก่หมู่สงฆ์อยู่เป็นประจำ ยิ่งในเวลาที่ตัวท่านบิณฑบาตได้ภัตตาหารมา ตัวท่านก็จะนำภัตตาหารที่ได้ไปถวายเข้ากองกลางของหมู่สงฆ์ก่อนอยู่เป็นนิตย์ จากนั้นตัวท่านจึงค่อยมาขอแบ่งปันส่วนที่เหลือไปฉันเป็นการส่วนตัวในภายหลังเรียกได้ว่า ตัวท่านมุ่งหวังตั้งใจให้หมู่สงฆ์ได้ภัตตาหารในส่วนที่ดีเลิศและประณีตกว่าตัวท่านนั่นเองพระกุมารยังทรงเล็งเห็นอีกว่าที่ทารกผู้เป็นเพื่อนต้องมานอนในที่นอนที่ต่ำกว่าเพราะให้ทานมาน้อยกว่า
ไม่เพียงเท่านั้น พระกุมารยังทรงเล็งเห็นอีกว่าสาเหตุที่ทำให้ทารกผู้เป็นเพื่อนต้องมานอนในที่นอนที่ต่ำกว่า ด้อยกว่า และมีฐานันดรอันต่ำกว่าตัวท่านนั้นทั้งนี้ก็เป็นเพราะในพุทธันดรที่ผ่านมา เพื่อนคนนี้เป็นผู้ที่สั่งสมบุญเรื่องการให้ทานมาน้อยกว่าซึ่งในชาติดังกล่าว แม้กุมารทั้งสองจะเคยเกิดเป็นเพื่อนสหธรรมิกกันก็ตาม แต่ทั้งสองก็มีความเห็นในเรื่องของการทำบุญให้ทานที่แตกต่างกันอย่างเล็กน้อย ปานกลางถึงมากมาย คือแม้ว่า พระภิกษุจะชักชวนหรือแนะนำให้เพื่อนภิกษุ ที่เกิดเป็นบุตรของนางสนมกำนัลหมั่นทำบุญให้ทานอยู่เป็นประจำว่า “ไม่มีทานใดที่จะไม่ส่งผล ดังนั้น ถ้าได้ภัตตาหารมา ก็ควรจะเอามาแบ่งปันให้กับหมู่คณะบ้าง” ซึ่งเพื่อนภิกษุ ที่เกิดเป็นบุตรของนางสนมกำนัลก็จะชอบแย้งสวนกลับมาว่า “ชีวิตพระเอาแค่เลี้ยงสังขารตัวเองให้รอดก็พอแล้ว ไม่ต้องไปแบ่งปันภัตตาหารแก่ใครๆ หรอก” ซึ่งทั้งสอง ก็ต่างมีความเห็นที่แตกต่างกันเช่นนี้ จนกระทั่งทั้งคู่ได้ละอัตภาพจากโลกนี้ไป แล้วก็ได้มาเกิดร่วมกันอีกในภพชาติปัจจุบันหรือในสมัยพุทธกาลที่ผ่านมานั่นเองการสนทนาของกุมารทั้งสองอยู่ในสายพระเนตรของเจ้าหญิงสุมนาผู้เป็นพระภคินีพระนางจึงทรงนำเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนี้ไปกราบทูลแด่พระสัมมาสัมพุทธเจ้า
เมื่อพระกุมารทราบถึงเรื่องราวของตัวท่านเองและเพื่อนทารกที่นอนอยู่เคียงกันเช่นนี้ พระกุมารก็ปรารถนาอยากที่จะเป็นยอดกัลยาณมิตรให้แก่เพื่อนทารก เพื่อที่เพื่อนทารกนั้นจะได้เห็นถึงผลแห่งบุญจากการให้ทานว่ามีคุณเช่นไร ด้วยเหตุนี้เองพระกุมารจึงได้พูดขึ้น ว่า “เพื่อน ท่านไม่เคยเชื่อเราท่านมองดูสมบัติของเราสิ เรานอนบนที่นอนสูงใหญ่ใต้เศวตฉัตร ส่วนท่านนอนบนเตียงฟูกแข็งๆ ที่ต่ำกว่าเรา” ส่วนทารกลูกนางสนม เมื่อได้ยินเช่นนั้นแล้วก็รีบพูดโต้วาทีกลับไปทันทีว่า “ท่านมีสิ่งเหล่านี้แล้วยังมีความถือตัวด้วยอีกหรือยังไง สิ่งของพวกนั้นถ้าดูดีๆ มันก็เป็นแค่เพียงธาตุ อย่างหนึ่งเท่านั้นแหล่ะ” เรียกได้ว่าแม้ในภพชาติปัจจุบัน ลูกของนางสนมก็ยังมีความคิดเป็นของตนเองเหมือนอย่างในพุทธันดรที่ผ่านมา แต่ทว่า ในการสนทนาของกุมารทั้งสองนั้น กลับอยู่ในสายพระเนตรของเจ้าหญิงสุมนา ผู้เป็นพระภคินี ของพระราชโอรส ซึ่งพระนางก็รู้สึกประหลาดใจเป็นอย่างมากถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นว่า “ เอ๊ะ! ทำไม ทารกที่เพิ่งจะเกิดมาไม่กี่วัน จึงสามารถพูดโต้ตอบกันได้ถึงขนาดนี้ ” ซึ่งนักเรียนอนุบาลฯ ทั่วโลกก็คงจะรู้สึกประหลาดใจเหมือนกับพระนางเช่นเดียวกัน เมื่อความสงสัยและความประหลาดใจได้เกิดขึ้นกับพระนางเช่นนี้ พระนางจึงคิดว่า “ จะให้ความสงสัยและความประหลาดใจนี้ติดตัวเราไปไม่ได้ ” เมื่อเป็นเช่นนี้ พระนางจึงทรงนำเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนี้ไปกราบทูลแด่พระสัมมาสัมพุทธเจ้า
ส่วนว่า พระพุทธองค์จะตรัสถึงเรื่องราวอันน่าประหลาดใจเกี่ยวกับเด็กทั้งสองคนนั้นว่าอย่างไร เราก็คงจะต้องมาติดตามกันต่อในตอนต่อไปอานิสงส์การถือธุดงควัตร (ภาคพิเศษ) ตอนที่ 1, ตอนที่ 2, ตอนที่ 3, ตอนที่ 4, ตอนที่ 5, ตอนที่ 6, ตอนที่ 7, ตอนที่ 8, ตอนที่ 10, ตอนที่ 11, ตอนที่ 12, ตอนที่ 13
http://goo.gl/uM16W
พิมพ์บทความนี้
